Pootje baden

Kinderen vinden het vaak heerlijk om tijdens het varen hun handen of voeten door het water te laten glijden. Dat lijkt voor dit futenjong niet anders. Ondanks dat hij al best groot is, laat hij zich nog lekker door zijn vader of moeder dragen. Of zou hij met dat pootje aan het plagen zijn?

Voerend spechten

Deze grote bonte specht heeft zijn nest op een wat vreemde plek gebouwd, namelijk in een boom midden op een druk wandelpad. En ook nog eens op ooghoogte. Tussen de hond-uitlatende voorbijgangers door voeren pa en ma de luid piepende jongen. Met de nodige stress, want voortdurend stoppen er mensen om te luisteren, te kijken, op de stam te kloppen, of hun hand voor het gat te houden, zodat de spechtjes nog harder gaan schreeuwen. Iemand hield zelfs haar hond voor het gat. Scheldend proberen pa en ma specht dan vanuit een andere boom om de indringers te verjagen. Tevergeefs natuurlijk. Maar uiteindelijk lopen de mensen weer door en gaat het voeren verder. Mooi om te zien hoe deze kwetsbare diertjes het ondanks alle menselijke lompheid redden.

Meer zwanenkuiken

Zo'n beetje alles moet door een pasgeboren zwaantje nog geleerd worden. Ook de juiste weg naar de veilige plek onder moeders vleugels. Tenminste, daar leek het op, toen ik een poosje vlakbij dit zwanengezin mocht vertoeven. Zo comfortabel als het kuiken uiteindelijk op de rug van zijn moeder ligt (zoals te zien in de etalageserie), zo inspannend was zijn weg omhoog. Moeder liep steeds weg, ging verzitten, of liet haar jong op andere manieren merken, dat wat het aan het doen was, niet de bedoeling was. Dan probeerde de kleine het maar weer achterlangs, of juist voorlangs. Hij (of zij) is zeker twintig minuten bezig geweest, krabbelend met die kleine pootjes en vlerkjes. Onder het toeziend oog van vader, die op een afstandje dat nieuwsgierige menswezen met dat zwarte ding in de gaten hield. Ach, misschien vond moeder het gewoon nog geen tijd voor een dutje. Maar de aanhouder wint, was in elk geval een levensles die voor dit kuiken te leren viel.

De expositie is een feit

Het is zover. De eerste serie, met het thema Moederschap, hangt. Over een maand verhuizen de foto's naar dit blog en komt de volgende serie in de etalage. Ondertussen zal ik hier zo nu en dan foto's plaatsen die de selectie voor de expositie niet zijn doorgekomen, maar wel het delen waard zijn. Zoals meer foto's van het zwanenkuiken, in zijn aandoenlijke pogingen om zijn moeders rug te beklimmen. Nu eerst even genieten van dit bijzondere moment.

Flyer

Hoe het zo gekomen is

Wie mij twee jaar geleden verteld had dat ik nu een foto expositie zou houden, was toen door mij hard uitgelachen. Toch hang ik over enkele dagen mijn foto's in een etalage.

Avontuur
Het begon met wandelen rond het dorp. Elke dag een uur. Of twee. Over de Elzenweg, de Tiendweg, soms de Molenkade of de Lekdijk. Elke dag dezelfde bermen, sloten en weilanden, hetzelfde bosje, de boezem. Maar het werd nooit saai. In tegendeel, het was steeds vaker een avontuur. De rest van de wereld kon ik door een fikse burnout een tijd lang niet aan. En dus werden jagende buizerds mijn spannende films, was het Hondenbos mijn museum en had ik vriendinnen-onderonsjes met de koeien in de wei. Bij het zien van nieuwe zwanenkuikens kreeg ik positieve energie, daar waar ik van het achtuurjournaal totaal leegliep. Wandelen was mijn medicijn en de natuur werd mijn veilige haven, waar ik kon genieten zonder helemaal over mijn toeren te raken.

Straal voorbij
Ik ging anders kijken. Verstopt tussen takken zag ik vogels zo kleurig als ik in Nederland nooit had verwacht. En met je neus erop bleken grauwe insecten opeens kleine wondertjes vol detail. Tussen dieren bleek ontroerende communicatie plaats te vinden die als mens enorm herkenbaar is. Dat alles was ik tot dan toe altijd straal voorbij gelopen. Mijn creatieve geest wilde er iets mee. Op een heel vroege lentedag pakte ik de camera en maakte in de tuin mijn eerste natuurkiekjes. Van een rups en een stapeltje slakken. Ik legde de camera pas weer weg toen ik de stap naar een spiegelreflex maakte. Op de valreep van die aanschaf volgde ik bij de fotoclub in Alblasserdam een introductieworkshop en leerde daar iets over diafragma en sluitertijd. De rest kwam door te doen.

Wonderen
Nu twee jaar later hebben zowel mijn herstel als mijn fotografie flinke stappen gemaakt. Ik heb nog oneindig veel te leren en het kan nog zoveel beter, maar ik vind mijn foto's mooi. Soms in kleur en vorm, soms ook als de techniek nog te wensen over laat, maar het moment heel bijzonder is. Die beelden wil ik graag laten zien. Niet digitaal, maar tastbaar en in mijn eigen omgeving. En Nieuw Lekkerland kan best wat aankleding gebruiken. Bovendien merk ik onderweg dat zoveel mensen, ook wandelaars, net als ik voorheen straal voorbij lopen aan al het moois dat er te zien is. We kijken massaal naar exotische natuurseries op tv, maar hier, om de hoek, zijn dezelfde wonderen te beleven. Als je maar kijkt. Het geluk bij het ongeluk van mijn burnout is dat ik veel tijd had en heb om te kijken. Waarom dat niet delen? De lege etalage van het opgeheven Smit Geloogd Grenen is daarvoor een mooie en laagdrempelige plek, bedacht ik op een dag. Gelukkig was de familie Smit dat met me eens. En nu zit ik dan zomaar ineens een blog te schrijven over een heuse expositie. Ik ben heel benieuwd of mijn foto's mensen kunnen raken, in hun oog of in hun hart.