Hoe het zo gekomen is

Wie mij twee jaar geleden verteld had dat ik nu een foto expositie zou houden, was toen door mij hard uitgelachen. Toch hang ik over enkele dagen mijn foto's in een etalage.

Avontuur
Het begon met wandelen rond het dorp. Elke dag een uur. Of twee. Over de Elzenweg, de Tiendweg, soms de Molenkade of de Lekdijk. Elke dag dezelfde bermen, sloten en weilanden, hetzelfde bosje, de boezem. Maar het werd nooit saai. In tegendeel, het was steeds vaker een avontuur. De rest van de wereld kon ik door een fikse burnout een tijd lang niet aan. En dus werden jagende buizerds mijn spannende films, was het Hondenbos mijn museum en had ik vriendinnen-onderonsjes met de koeien in de wei. Bij het zien van nieuwe zwanenkuikens kreeg ik positieve energie, daar waar ik van het achtuurjournaal totaal leegliep. Wandelen was mijn medicijn en de natuur werd mijn veilige haven, waar ik kon genieten zonder helemaal over mijn toeren te raken.

Straal voorbij
Ik ging anders kijken. Verstopt tussen takken zag ik vogels zo kleurig als ik in Nederland nooit had verwacht. En met je neus erop bleken grauwe insecten opeens kleine wondertjes vol detail. Tussen dieren bleek ontroerende communicatie plaats te vinden die als mens enorm herkenbaar is. Dat alles was ik tot dan toe altijd straal voorbij gelopen. Mijn creatieve geest wilde er iets mee. Op een heel vroege lentedag pakte ik de camera en maakte in de tuin mijn eerste natuurkiekjes. Van een rups en een stapeltje slakken. Ik legde de camera pas weer weg toen ik de stap naar een spiegelreflex maakte. Op de valreep van die aanschaf volgde ik bij de fotoclub in Alblasserdam een introductieworkshop en leerde daar iets over diafragma en sluitertijd. De rest kwam door te doen.

Wonderen
Nu twee jaar later hebben zowel mijn herstel als mijn fotografie flinke stappen gemaakt. Ik heb nog oneindig veel te leren en het kan nog zoveel beter, maar ik vind mijn foto's mooi. Soms in kleur en vorm, soms ook als de techniek nog te wensen over laat, maar het moment heel bijzonder is. Die beelden wil ik graag laten zien. Niet digitaal, maar tastbaar en in mijn eigen omgeving. En Nieuw Lekkerland kan best wat aankleding gebruiken. Bovendien merk ik onderweg dat zoveel mensen, ook wandelaars, net als ik voorheen straal voorbij lopen aan al het moois dat er te zien is. We kijken massaal naar exotische natuurseries op tv, maar hier, om de hoek, zijn dezelfde wonderen te beleven. Als je maar kijkt. Het geluk bij het ongeluk van mijn burnout is dat ik veel tijd had en heb om te kijken. Waarom dat niet delen? De lege etalage van het opgeheven Smit Geloogd Grenen is daarvoor een mooie en laagdrempelige plek, bedacht ik op een dag. Gelukkig was de familie Smit dat met me eens. En nu zit ik dan zomaar ineens een blog te schrijven over een heuse expositie. Ik ben heel benieuwd of mijn foto's mensen kunnen raken, in hun oog of in hun hart.